Wojna zmienia nas nieodwracalnie. Już teraz zauważamy jej skutki, jednak nie mamy pojęcia, jaki ostatecznie będzie miała na nas wpływ. Przede wszystkim dlatego, że nie znamy daty jej zakończenia, i nie jest to jedyna niewiadoma w tej sytuacji poza naszą kontrolą.

​

Jedną z codziennych konsekwencji wojny jest strata.

Liczba osób, którym wojna zabrała bliskich, rośnie każdego dnia. Są one wśród nas. Musimy więc nauczyć się żyć nie tylko z własnym bólem, lecz także z bólem innych. Zrozumieć. Starać się zrozumieć. Albo przynajmniej nie powodować jeszcze większego bólu.

 

Kontakty międzyludzkie stanowią podstawę funkcjonowania społeczeństwa.

Jak nigdy dotąd, musimy nauczyć się słuchać i po prostu słyszeć – bez ocen, bez instrukcji, bez rad, bez porównań, bez umniejszania i bez rozstrzygania, czyj ból jest silniejszy. Pierwszym krokiem w kierunku zrozumienia jest rozmowa, czyli chęć opowiedzenia i usłyszenia.

​

Przed Państwem 11 historii o kobietach, które pragną mówić za dwoje. O tych, które biorą sprawy w swoje ręce i kontynuują walkę ku pamięci swoich partnerów. Robią to, mimo że w żałobie czują się czasem samotne, niechciane i odizolowane od innych.

​

Wystawa dokumentalna „Pamiętać i żyć dalej” jest próbą wzmocnienia głosów tych kobiet, a zarazem przestrzenią, w której można dostrzec ich doświadczenia oraz nimi się dzielić.

Jesteśmy niezmiernie wdzięczni naszym niesamowitym bohaterkom za to, że opowiedziały nam o swoich przeżyciach, a także za szczerość i otwartość mimo dojmującego bólu w sercach.

​

Jak ja, jednostka niedotknięta stratą partnera na wojnie, powinienem/powinnam obcować z tymi, które po raz ostatni pożegnały swoich ukochanych? Odpowiedzieliśmy sobie na to pytanie dzięki historiom naszych bohaterek. Życzymy Państwu, abyście i Wy odnaleźli tu odpowiedź dla siebie.